യേശുവിന്റെ കാലത്തെ വിശ്വാസങ്ങൾ:

ഗുണകരം, ദോഷകരം, നിരൂപദ്രവകരം — ദൈവരാജ്യവും മിശിഹാ പ്രതീക്ഷകളും ഉൾപ്പെടുത്തി ഒരു ചരിത്രപരമായ വിലയിരുത്തൽ

മനുഷ്യന്റെ വ്യക്തിജീവിതത്തെയും സാമൂഹികക്രമത്തെയും രൂപപ്പെടുത്തുന്നതിൽ വിശ്വാസങ്ങൾ നിർണായകമാണ്. എന്നാൽ എല്ലാ വിശ്വാസങ്ങളും ഒരേ രീതിയിൽ മനുഷ്യനെ ജീവിപ്പിക്കുന്നില്ല. ചില വിശ്വാസങ്ങൾ മനുഷ്യനെ ദൈവത്തോടും സഹജീവികളോടും കൂടുതൽ അടുപ്പിക്കുന്നു; ചിലത് മനുഷ്യനെ അടിച്ചമർത്തുകയും ഭയത്തിലും കുറ്റബോധത്തിലും കുടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു; മറ്റുചില വിശ്വാസങ്ങൾ മനുഷ്യന്റെ ജീവിതത്തിൽ യാതൊരു മാറ്റവും സൃഷ്ടിക്കാതെ നിലനിൽക്കുന്നു. ഈ പശ്ചാത്തലത്തിൽ, യേശുവിന്റെ കാലത്തെ വിശ്വാസങ്ങളെ ഗുണകരം, ദോഷകരം, നിരൂപദ്രവകരം എന്നിങ്ങനെ തിരിച്ചറിയുന്നത് യേശുവിന്റെ സന്ദേശം മനസ്സിലാക്കാൻ അനിവാര്യമാണ്.

യേശുവിന്റെ കാലത്തെ യഹൂദസമൂഹം മതപരമായി ഒരേ മനസ്സുള്ളതല്ലായിരുന്നു. നിയമത്തെക്കുറിച്ചും ആചാരങ്ങളെക്കുറിച്ചും ദൈവരാജ്യത്തെക്കുറിച്ചും മിശിഹായെക്കുറിച്ചും പരസ്പരം വ്യത്യസ്തമായ, പലപ്പോഴും ഏറ്റുമുട്ടുന്ന വിശ്വാസങ്ങൾ അവിടെ നിലനിന്നിരുന്നു. യേശു ഇവയെ എല്ലാം ഒരുപോലെ അംഗീകരിച്ചില്ല. ഒരു വിശ്വാസം മനുഷ്യനെ ജീവിപ്പിക്കുന്നുണ്ടോ, ദൈവത്തെ കരുണയും നീതിയും നിറഞ്ഞവനായി വെളിപ്പെടുത്തുന്നുണ്ടോ എന്നതാണ് യേശുവിന്റെ അളവുകോൽ.

ആദ്യം, ഗുണകരമായ വിശ്വാസങ്ങൾ. ദൈവത്തെ സ്നേഹിക്കണം, മനുഷ്യനെ സ്നേഹിക്കണം എന്ന വിശ്വാസം യഹൂദനിയമത്തിന്റെ ഉള്ളടക്കമായിരുന്നുവെങ്കിലും, യേശു അതിനെ നിയമത്തിന്റെ ഹൃദയമായി പ്രഖ്യാപിച്ചു. അനുഷ്ഠാനങ്ങളേക്കാൾ കരുണയും നീതിയും പ്രധാനമാണെന്ന പ്രവാചകപരമായ പാരമ്പര്യത്തെയാണ് യേശു മുന്നോട്ടുവച്ചത്. “ബലികൾക്കല്ല, കരുണയ്ക്കാണ് എനിക്ക് ഇഷ്ടം” എന്ന വാക്കുകൾ ദൈവത്തെ മനുഷ്യവേദനയോട് പ്രതികരിക്കുന്നവനായി അവതരിപ്പിക്കുന്നു. അതുപോലെ, ദൈവത്തിൽ വിശ്വാസം വെക്കുക, ഭയമില്ലാതെ ദൈവത്തിൽ ആശ്രയിക്കുക എന്നതും യേശുവിന്റെ പഠനത്തിന്റെ കേന്ദ്രമായി മാറി. രോഗശാന്തിയും ക്ഷമയും പുനഃസ്ഥാപനവും വിശ്വാസത്തിന്റെ ഫലമായി യേശു കാണിച്ചു.

ദൈവരാജ്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചില വിശ്വാസങ്ങളും ഗുണകരമായവയായിരുന്നു. ദൈവം രാജാവാകുകയും നീതിയും സമാധാനവും പുനഃസ്ഥാപിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു ദൈവഭരണത്തിന്റെ പ്രതീക്ഷ യഹൂദസമൂഹത്തിൽ നിലനിന്നിരുന്നു. യേശു ഈ പ്രതീക്ഷയെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചെങ്കിലും, അതിനെ ഒരു ഭൗതിക സാമ്രാജ്യമായി വ്യാഖ്യാനിച്ചില്ല. ദൈവരാജ്യം മനുഷ്യന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ആരംഭിക്കുന്നതും, ദരിദ്രർക്കും പീഡിതർക്കും സന്തോഷവാർത്തയായതുമായ ഒരു യാഥാർത്ഥ്യമായി യേശു അവതരിപ്പിച്ചു. മനസ്സാന്തരത്തിലൂടെയും നീതിയിലൂടെയും സ്നേഹത്തിലൂടെയുമാണ് ഈ രാജ്യം പ്രകടമാകുന്നതെന്ന് അദ്ദേഹം പഠിപ്പിച്ചു.

അതേസമയം, ദോഷകരമായ വിശ്വാസങ്ങൾ യേശു ശക്തമായി എതിർത്തു. നിയമങ്ങളും ആചാരങ്ങളും മനുഷ്യനുവേണ്ടിയുള്ളതാണെന്ന സത്യം മറന്ന്, അവ മനുഷ്യനെ അടിച്ചമർത്തുന്ന ചുമടുകളായി മാറിയപ്പോൾ യേശു പ്രതികരിച്ചു. ശബ്ബത്ത് മനുഷ്യനുവേണ്ടിയാണെന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രസ്താവന, നിയമപരമായ കർശനതയ്‌ക്കെതിരെയുള്ള ശക്തമായ വിമർശനമാണ്. മനുഷ്യപരമ്പരകൾ ദൈവകല്പനകളേക്കാൾ ഉയർത്തിപ്പിടിച്ച വിശ്വാസങ്ങളെയും, പുറംശുദ്ധി ഉള്ളിലെ നീതിയേക്കാൾ പ്രധാനമാണെന്ന ധാരണയെയും യേശു കപടതയായി തുറന്നുകാട്ടി.

പാപികളോട് അകലം പാലിക്കണം, ചില മനുഷ്യർ ദൈവസന്നിധിയിൽ അയോഗ്യരാണ് എന്ന വിശ്വാസവും ദോഷകരമായിരുന്നു. യേശു നികുതിവരിക്കാരോടും പാപികളോടും കൂടെ ഇരുന്ന് ഭക്ഷണം കഴിച്ചതിലൂടെ ഈ മതപരവും സാമൂഹികവുമായ ഭിത്തികളെ തകർത്തു. ഇതുവഴി ദൈവത്തിന്റെ കൃപ ചിലർക്കു മാത്രം ഉള്ളതല്ലെന്ന സന്ദേശമാണ് അദ്ദേഹം നൽകിയത്.

ദൈവരാജ്യത്തെയും മിശിഹായെയും കുറിച്ചുള്ള ചില വിശ്വാസങ്ങൾ അക്രമപരവും പ്രതികാരപരവുമായ സ്വഭാവം കൈവരിച്ചിരുന്നു. മിശിഹാ ഒരു സൈനികനായകനായി വന്ന് റോമൻ അധിനിവേശത്തെ അട്ടിമറിക്കും എന്ന പ്രതീക്ഷ, പലരിലും ശക്തമായിരുന്നു. ദൈവരാജ്യം രാഷ്ട്രീയവിജയത്തിലൂടെ മാത്രമേ വരൂ എന്ന ധാരണ, അക്രമത്തെ ന്യായീകരിക്കുന്നതായി മാറി. യേശു ഇത്തരം വിശ്വാസങ്ങളെ വ്യക്തമായി നിരസിച്ചു. ശത്രുക്കളെ സ്നേഹിക്കുവിൻ എന്ന ഉപദേശം, ഈ രാഷ്ട്രീയ–സൈനിക മിശിഹാ പ്രതീക്ഷകളോടുള്ള നേരിട്ടുള്ള വെല്ലുവിളിയായിരുന്നു. സേവിക്കുന്ന മിശിഹാ, വേദന അനുഭവിക്കുന്ന ദൈവദാസൻ എന്ന ആശയത്തിലൂടെയാണ് യേശു മിശിഹാ പ്രതീക്ഷയെ പുതുക്കി നിർവചിച്ചത്.

ഇതിനൊപ്പം, നിരൂപദ്രവകരമായ വിശ്വാസങ്ങൾ യേശുവിന്റെ കാലത്ത് നിലനിന്നിരുന്നു. ഭക്ഷണശുദ്ധിയെക്കുറിച്ചുള്ള അതികഠിന തർക്കങ്ങൾ, പ്രത്യേക ദിനങ്ങൾ, വേഷങ്ങൾ, പ്രാർത്ഥനാശൈലികൾ എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള ചർച്ചകൾ, ദൂതന്മാരെക്കുറിച്ചും ആത്മലോകത്തെക്കുറിച്ചും ഉള്ള സിദ്ധാന്തവാദങ്ങൾ എന്നിവ ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. മിശിഹായുടെ കൃത്യമായ വരവുസമയം, അവന്റെ വംശാവലി, അവൻ എവിടെ നിന്നാണ് പ്രത്യക്ഷപ്പെടുക എന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള തർക്കങ്ങളും ഇതേ വിഭാഗത്തിലേക്ക് വരുന്നു. ഇത്തരം വിഷയങ്ങളിൽ യേശു അധികസമയം ചെലവഴിക്കാതെ, മനുഷ്യന്റെ ഉള്ളിലെ നൈതികപരിവർത്തനത്തിലേക്കും ദൈവരാജ്യത്തിന്റെ മൂല്യങ്ങളിലേക്കുമാണ് ശ്രദ്ധ തിരിച്ചത്. “മനുഷ്യനെ അശുദ്ധമാക്കുന്നത് വായിൽ പോകുന്നതല്ല, വായിൽ നിന്നു പുറപ്പെടുന്നതാണ്” എന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകൾ, ഇത്തരം നിരൂപദ്രവമായ ചർച്ചകളോട് ഉള്ള അകലം വ്യക്തമാക്കുന്നു.

ഇങ്ങനെ നോക്കുമ്പോൾ, യേശുവിന്റെ സമീപനം വളരെ വ്യക്തമാണ്. മനുഷ്യനെ ജീവിപ്പിക്കുകയും ദൈവത്തോടും സഹജീവികളോടും കൂടുതൽ അടുപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വിശ്വാസങ്ങളെ അദ്ദേഹം പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു. മനുഷ്യനെ ഭയത്തിലും അക്രമത്തിലും നിയമബന്ധനങ്ങളിലും കുടുക്കുന്ന വിശ്വാസങ്ങളെ അദ്ദേഹം എതിർത്തു. മനുഷ്യന്റെ ജീവിതത്തിലും നൈതികബോധത്തിലും മാറ്റം സൃഷ്ടിക്കാത്ത വിശ്വാസങ്ങളെ അദ്ദേഹം അവഗണിച്ചു. ദൈവരാജ്യവും മിശിഹാ പ്രതീക്ഷയും യേശുവിന്റെ സന്ദേശത്തിന്റെ ഹൃദയമായിരുന്നെങ്കിലും, അവയുടെ അർത്ഥം അദ്ദേഹം പുതുക്കി നിർവചിച്ചത് മനുഷ്യനെ സ്നേഹത്തിലേക്കും സേവനത്തിലേക്കും നീതിയിലേക്കും നയിക്കുന്ന വിധത്തിലായിരുന്നു.