മാറ്റങ്ങളുടെ ലോകത്തിൽ മാറ്റമില്ലാത്ത സ്വയം

1. മാറ്റം: മനുഷ്യജീവിതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന യാഥാർഥ്യം

മനുഷ്യൻ ബോധം നേടുന്ന നിമിഷം മുതൽ അവനെ ഏറ്റവും ശക്തമായി അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന യാഥാർഥ്യം മാറ്റം തന്നെയാണ്. ജനനം, വളർച്ച, ക്ഷയം, മരണം—ഈ ചക്രത്തിനുള്ളിലാണ് മനുഷ്യജീവിതം നിലകൊള്ളുന്നത്. നമുക്ക് പ്രായം കൂടുന്നു; നമ്മെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയിരിക്കുന്നവർക്കും പ്രായം കൂടുന്നു. ചിലർ വിടപറയുന്നു; അവരുടെ സ്ഥാനത്ത് പുതിയ ജീവൻ ലോകത്തിലേക്ക് കടന്നു വരുന്നു. അതിനാൽ മാറ്റം ഒരു അപവാദമല്ല; അത് ജീവിതത്തിന്റെ സ്വാഭാവിക ഘടന തന്നെയാണ്.

2. വ്യക്തിയിൽ നിന്ന് സമൂഹത്തിലേക്ക്: എല്ലാം ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു

മാറ്റം വ്യക്തിജീവിതത്തിൽ മാത്രമല്ല, സമൂഹത്തിലും വ്യക്തമായി കാണാം. ഒരുകാലത്ത് ശരിയെന്ന് കരുതിയ ആശയങ്ങൾ പിന്നീട് ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുന്നു. ഉറച്ചതെന്ന് തോന്നിയ അറിവുകൾ അപൂർണ്ണമാണെന്ന് തെളിയുന്നു. മൂല്യങ്ങളും വിശ്വാസങ്ങളും സംസ്കാരങ്ങളും കാലക്രമത്തിൽ രൂപാന്തരം പ്രാപിക്കുന്നു. കാലവും സ്ഥലവും മനുഷ്യന്റെ നിയന്ത്രണത്തിന് അതീതമായി മുന്നോട്ട് നീങ്ങുന്നു. മനുഷ്യൻ അതിന്റെ ഭാഗമായിത്തന്നെ ഒഴുകുകയാണ്.

3. നിയന്ത്രണത്തിന്റെ പരിധികൾ: വള്ളവും ഒഴുക്കും

ഈ അനുഭവം ഒരു ചെറുവള്ളത്തിൽ ഇരുന്ന് ശക്തമായ ഒഴുക്കിൽ ഒഴുകുന്ന മനുഷ്യന്റെ അവസ്ഥയെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. വള്ളത്തിൽ ഇരിക്കുന്നവന് ചിലപ്പോൾ തുഴയാൻ കഴിയും; പക്ഷേ ഒഴുക്കിന്റെ സ്വഭാവം മാറ്റാൻ അവനാകില്ല. മനുഷ്യജീവിതവും അതുപോലെയാണ്. ചില തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കാൻ മനുഷ്യന് കഴിയും, ചില വഴികൾ തിരയാനും കഴിയും; എങ്കിലും ജീവിതത്തിന്റെ ആകെ ദിശ പലപ്പോഴും മനുഷ്യന്റെ കൈവശമല്ല.

4. അനിശ്ചിതത്വത്തിൽ നിന്ന് ഉയരുന്ന ചോദ്യം

ഇത്തരത്തിലുള്ള അസ്ഥിരതയുടെയും അനിശ്ചിതത്വത്തിന്റെയും നടുവിലാണ് മനുഷ്യൻ ഒരു അടിസ്ഥാനചോദ്യം ചോദിക്കുന്നത്: മാറ്റമില്ലാത്ത എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടോ? ഈ ചോദ്യം ദാർശനികമായതുമാത്രമല്ല; മനുഷ്യന്റെ നിലനിൽപ്പിന്റെ ആഴത്തിലുള്ള ആവശ്യം കൂടിയാണ്. മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ലോകത്തിൽ ഉറച്ചു നിൽക്കാൻ ഒരു അടിത്തറ മനുഷ്യൻ തേടുന്നു.

5. പുറത്തെ ആശ്രയങ്ങൾ: സ്ഥിരതയുടെ ആദ്യത്തെ തിരച്ചിൽ

ആദ്യകാലത്ത് ഈ അടിത്തറ മനുഷ്യൻ പുറത്താണ് അന്വേഷിക്കുന്നത്. കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് അവരുടെ മാതാപിതാക്കൾ മാറ്റമില്ലാത്തവരായി തോന്നുന്നു. പിന്നീട് അധ്യാപകരെയും ആത്മീയനേതാക്കളെയും ആരാധ്യപുരുഷന്മാരെയും ആശയങ്ങളെയും മനുഷ്യൻ ആശ്രയിക്കുന്നു. എന്നാൽ കാലക്രമത്തിൽ ഇവയൊക്കെയും മാറ്റത്തിന് വിധേയമാണെന്ന് തിരിച്ചറിയുമ്പോൾ, ഈ ആശ്രയങ്ങൾ മനുഷ്യനെ നിരാശപ്പെടുത്തുന്നു.

6. നിർണായകമായ വഴിത്തിരിവ്: ഉള്ളിലേക്കുള്ള യാത്ര

പുറത്തുള്ള എല്ലാം മാറുന്നതാണെന്ന് വ്യക്തമായപ്പോൾ, മനുഷ്യന്റെ തിരച്ചിൽ ലോകത്തിനപ്പുറം കടക്കുന്നു. അപ്പോൾ ലോകത്തിന് അതീതമായി, മാറ്റമില്ലാതെ നിലനിൽക്കുന്ന ഒരു സൃഷ്ടാവിന്റെ ആശയം രൂപപ്പെടുന്നു. എങ്കിലും ഈ അന്വേഷണത്തിന്റെ ഏറ്റവും നിർണായകമായ വഴിത്തിരിവ് പുറത്തല്ല; ഉള്ളിലേക്കാണ്.

7. മാറുന്നതെല്ലാം കാണുന്ന “ഞാൻ”

മനുഷ്യൻ തന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ ഒരു വിചിത്രമായ സത്യം കണ്ടെത്തുന്നു. ശരീരവും മനസ്സും തുടർച്ചയായി മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴും, ആ മാറ്റങ്ങളെ നിരീക്ഷിക്കുന്ന ഒരു “ഞാൻ” നിലനിൽക്കുന്നു. വികാരങ്ങൾ വരുന്നു പോകുന്നു; ചിന്തകൾ ഉദിക്കുന്നു, അസ്തമിക്കുന്നു; അറിവുകളും വിശ്വാസങ്ങളും പോലും മാറുന്നു. എന്നാൽ ഇവയെല്ലാം “എനിക്ക് സംഭവിക്കുന്നു” എന്ന് തിരിച്ചറിയുന്ന സ്വയബോധം തുടർച്ചയായി നിലനിൽക്കുന്നു.

8. സ്വയബോധം: ആശയം അല്ല, അനുഭവസത്യം

ഈ സ്വയബോധം ഒരു ആശയം മാത്രമല്ല; അത് ഒരു നേരിട്ടുള്ള അനുഭവസത്യമാണ്. അത് വിശ്വാസത്തിന്റെ ഫലമല്ല, ധ്യാനത്തിലൂടെയും ആത്മപരിശോധനയിലൂടെയും മനുഷ്യൻ സ്വയം കണ്ടെത്തേണ്ട യാഥാർഥ്യമാണ്. ഒരാളും ഇത് മറ്റൊരാളിൽ നിന്ന് കടംവാങ്ങാൻ കഴിയില്ല; ഓരോരുത്തനും സ്വയം കണ്ടെത്തേണ്ട സത്യമാണിത്.

9. മാറ്റങ്ങളെ ഭീഷണിയായല്ല, പ്രവാഹമായി കാണുമ്പോൾ

ഈ സ്വയബോധം വ്യക്തമായി തിരിച്ചറിയുമ്പോൾ, മനുഷ്യൻ ജീവിതത്തെ മറ്റൊരു കണ്ണിലൂടെ കാണാൻ തുടങ്ങുന്നു. മാറ്റങ്ങൾ അപ്പോൾ ഭീഷണിയായി തോന്നുന്നില്ല. അവ ജീവിതത്തിന്റെ സ്വാഭാവിക പ്രവാഹമായി മാറുന്നു. സംഭവങ്ങൾ തുടരുന്നു, സാഹചര്യങ്ങൾ മാറുന്നു; എന്നാൽ മനുഷ്യൻ അകത്തുതന്നെ തകർന്നുപോകുന്നില്ല.

10. ഉള്ളിലെ അടിത്തറ: ശാന്തിയും സ്ഥിരതയും

ഇങ്ങനെ, മനുഷ്യന്റെ ജീവിതയാത്ര പുറത്തെ ലോകത്തിൽ മാറ്റമില്ലാത്ത ഒന്നിനെ തേടുന്നതിൽ ആരംഭിച്ചാലും, ഒടുവിൽ അത് ഉള്ളിലെ മാറ്റമില്ലാത്ത അടിത്തറയിൽ എത്തിച്ചേരുന്നു. ഈ കണ്ടെത്തലാണ് മനുഷ്യന് സ്ഥിരതയും ശാന്തിയും ദിശാബോധവും നൽകുന്നത്. മാറ്റങ്ങളാൽ നിറഞ്ഞ ലോകത്തിൽ ജീവിച്ചുകൊണ്ടും, മാറ്റങ്ങളാൽ തകർക്കപ്പെടാതെ നിലനിൽക്കാൻ മനുഷ്യനെ കഴിവുള്ളവനാക്കുന്നത് ഈ സ്വയബോധത്തിന്റെ തിരിച്ചറിവാണ്.